Ks. Łukasz: Myślę, że powołanie rodziło się szczególnie w rodzinie i w środowisku w jakim wzrastaliśmy. Rodzice obok troski o wychowanie i wykształcenie starali się przekazać nam także żywą wiarę. Do dziś mam w pamięci – z wczesnego dzieciństwa – rodzinną modlitwę różańcową w niektóre niedziele. Ze wspólnot parafialnych wiele zawdzięczam Liturgicznej Służbie Ołtarza, gdzie formowałem się we wspólnocie ministrantów oraz Oazie młodzieżowej, gdzie mieliśmy cotygodniowe spotkania.

Ks. Tomasz: Ciężko jednoznacznie wskazać moment, w którym po raz pierwszy pojawiła się myśl o tym, aby zostać księdzem. Na pewno rozeznawanie mojego powołania dokonywało się etapami. Nie bez znaczenia były grupy młodzieżowe w parafii – w nich się formowałem i uczyłem wiary. Liturgiczna Służba Ołtarza sprawiła, ze byłem bliżej ołtarza – nie tylko w sensie dosłownym (rzeczywiście ministranci fizycznie posługują przy ołtarzu); ale także w głębszym sensie – było mi dane bliżej i pełniej uczestniczyć w Eucharystii. Natomiast formacja oazowa pomogła mi dostrzec wartość Słowa Bożego w życiu codziennym. To Eucharystia i Słowo Boże kształtowały moje serce, choć nie zawsze to dostrzegałem. Sama decyzja o wstąpieniu do seminarium wiązała się z wieloma pytaniami i wątpliwościami, ale w tym wszystkim towarzyszyło mi zaufanie Panu Bogu: że jeżeli Jemu zawierzę, to On mnie właściwie poprowadzi.

– Jak rodzice przyjęli wiadomość o pójściu do seminarium? Czy się domyślali?

Ks. Łukasz: Rodzice przyjęli tą wiadomość bardzo spokojnie i wspierali nas, podkreślając, że to jest nasza wolna decyzja. Myślę, że nie było jakiegoś domyślania się, ponieważ jeszcze w gimnazjum przyznawałem się, że o tym myślę.

Ks. Tomasz: Rodzice powtarzali, że jak my będziemy szczęśliwi – to oni tym bardziej. Dlatego wspierali nas w naszych wyborach, towarzyszyli nam i zapewniali, że zawsze będą z nami. Zresztą to im zawdzięczamy nasze pierwsze doświadczenie wiry.

– Jak to jest mieć brata bliźniaka (jeszcze tak bardzo podobnego)? Jak najbliżsi Was rozpoznają? Czy macie jeszcze rodzeństwo?

Ks. Łukasz: Nie mamy rodzeństwa, rodzice mają nas tylko dwóch. Z rozpoznaniem większość osób ma problem, i tak naprawdę potrzeba bliższej relacji żeby rozpoznawać, szczególnie po różnicy w charakterze i zachowaniu. Mieć brata bliźniaka i to na tej samej drodze życiowej, jest wielkim wsparciem. Tak naprawdę nigdy nie jest się samemu i zawsze ma się do kogo zwrócić.

Ks. Tomasz: To pytanie jest o tyle trudne, że nie wiem, jak to jest „nie mieć brata bliźniaka” (śmiech). Myślę, że jesteśmy dla siebie dużym oparciem. Nawet najlepsze relacje przyjacielskie nie są wstanie zastąpić więzi, jaka łączy bliźnięta. Niemniej warto wspomnieć, że nasza decyzja o wstąpieniu do seminarium była niezależna. Łukasz jeszcze w gimnazjum wspominał o tych zamiarach. Ja zdecydowałem się dopiero w klasie maturalnej. To też pokazuje, że pomimo tego, iż tak bardzo jesteśmy do siebie podobni, że wzrastaliśmy w jednym środowisku – to jednak każdy z nas jest inny.

– Czy wykorzystaliście kiedyś wielkie podobieństwo do siebie np. podczas egzaminów? Czy może w jakiejś innej sytuacji?

Ks. Łukasz i ks. Tomasz: (śmiech). Prosimy o następne pytanie.

– Jakie słowa wybraliście jako motto Waszej kapłańskiej posługi?

Ks. Łukasz: Ja wybrałem fragment z Ewangelii wg św. Marka: I wybrał Dwunastu, aby byli z Nim. Podkreślają one fundamentalną prawdę, że najpierw trzeba być uczniem Jezusa, być z Nim. Dopiero wtedy można dzielić się Bogiem z innymi.

Ks. Tomasz: Ojcze…, nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie – Jezusowe słowa z Ogrójca. W życiu kapłana bardzo ważne jest pełnienie woli Bożej, a nie swojej. Te słowa towarzyszyły mi przed podjęciem decyzji o wstąpieniu do seminarium; starałem się je realizować w życiu seminaryjnym i z nimi rozpoczynam posługę kapłańską.

– Jak będą wyglądały Prymicje? Czy Msze Prymicyjną odprawicie razem?

Ks. Tomasz: Msze Prymicyjne będziemy sprawowali razem. Zarówno w miejscowości rodzinnej – w parafii Trójcy Świętej w Jędrzejowie, jak i innych parafiach: w miejscach praktyk diakońskich (w parafii bł. Ks. Józefa Pawłowskiego we Włoszczowie i Smardzowicach), ale także w: Jasionnie, Brzegach, Obicach i Skalbmierzu. Prymicje same w sobie są „powołaniowe”, tzn. budują dobre otoczenie dla młodych, którzy są w trakcie rozeznawania swojego powołania. Takie „bliźniacze prymicje” tym bardzie pokazują, ze Bóg naprawdę nie ma względu na osoby.

– Dziękuję za rozmowę i życzę wiele radości w kapłańskiej służbie!

Źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/68746/Bracia-blizniacy-zostali-kaplanami